In oosterse tijden was er een traditie bij het sluiten van een verbond. Dieren werden gedeeld en uit elkaar gelegd. Daartussen ontmoeten de twee mensen elkaar die een verbond sloten. Abram moest dat in opdracht van God ook klaarleggen. Maar er gebeurde niets. Een hele dag probeerde hij de roofvogels weg te houden bij het vlees en viel ten slotte in een diepe slaap. Toen kwam er een vurige fakkel middendoor.

Genesis 15:18  “Te dienzelve dage maakte de HEERE een verbond met Abram…”     

Met Abram en zijn nageslacht maakt de HEERE een verbond. Nadat wij als mensen in het paradijs het verbond verbroken hebben wordt het hier opnieuw geheeld.

Abram wordt eerst naar buiten gebracht en moet hij de sterren tellen met de vraag of hij ze tellen kan. Dat is onmogelijk. Zo talrijk zal zijn nageslacht worden. Een wonder, want Abram en Sarai konden geen kinderen krijgen. Er ligt ook al de belofte in dat het een schare zal zijn die niemand tellen kan die ingaan zal in het Koninkrijk van God. Zoek dat eerst!

Dan moet hij dieren offeren en deze in stukken delen en elk aan een kant leggen. Deze wijze van handelen was in die tijd gewoon bij het sluiten van een verbond tussen twee veldheren. Als het gereed lag kwam van elke zijde iemand aangelopen en naderden ze elkaar in het midden. Dit beeld gaf aan dat als iemand het verbond zou breken er bloed zou vloeien, maar ook dat de twee gescheiden delen van de dieren bij elkaar hoorden. Ze verbonden wat bij elkaar hoort aan elkaar.

Voor Abram was dit dus herkenbaar dus hij wist een soort van wat er ging gebeuren, alleen er was geen andere partij waar hij zaken mee moest doen. Wat had dit te betekenen? Er volgde een lange dag van waken. Abram was zo trouw geweest. Hij had alles keurig in orde gemaakt. Als de Heere sprak dan volgde Abram, ook al begreep hij niet alles. Maar hoe moest het nu verder? Er kwamen roofvogels op de stukken af. Abram ging ze wegjagen. Een hele dag lang. Ten slotte valt hij in een diepe slaap, zelfs dat er een duisternis over hem was. En dan tegen de zonsopgang komt er een rokende fakkel middendoor en gaat de HEERE spreken.

Ps. 105 : 5 “t’ verbond met Abraham, Zijn vrind, bevestigt Hij van kind tot kind.”

In de Bijbel wordt een aantal keer het zwaard als voorbeeld gebruikt om iets uit te beelden.

Bij de Hof van Eden staat een engel met een zwaard op wacht, zodat Adam en Eva daar niet meer in kunnen. Daar was alles zo goed. Door de zonde die ze daar gedaan hebben tegen God hebben zij zich buitengesloten, en daarmee ook alle mensen op deze wereld.

God had gezegd dat de mens die zou zondigen, sterven moet in een eeuwige dood, en dat is nu hun vooruitzicht. Maar er is hoop... Bij kerst is de Zoon van God, de Heere Jezus naar de aarde gekomen, heeft als mens geleefd en is daar gestorven aan het kruis. In het Bijbelboek Zacharia wordt dat bedoeld met de tekst: Slaat die Herder. Met de Herder wordt Jezus bedoeld. En met de schapen worden de mensen bedoeld die buitengesloten zijn maar door geloof in Hem weer zalig kunnen worden.

Het zwaard in Genesis

Te beginnen bij het zwaard wat de engel in zijn hand heeft in het paradijs, nadat Adam en Eva gezondigd hadden. Genesis 3 : 24  “En Hij dreef den mens uit; en stelde cherubim tegen het oosten des hofs van Eden, en een vlammig lemmer eens zwaards, dat zich omkeerde, om te bewaren den weg van den boom des levens” Opvallend is dat de Heere niet alleen een muur zet om het aardse paradijs, maar ook de boom des levens afschermt. Het Leven, Christus, daar kunnen ze niet meer bijkomen. Daarom is het zwaard op het schilderij zo in het midden afgebeeld, als zwevende tussen Adam en Eva op de voorgrond en de boom des levens op de achtergrond. De majesteit Gods wordt in dit koninklijke, blinkende zwaard uitgedrukt. De kleuren op de achtergrond benadrukken dood en leven. Alles vóór het zwaard dood, achter het zwaard leven.

Uitleg schilderij

De voorgrond is een kale vlakte waar alle leven uit is. Linksonder de hele wereld die samen met de zonden van Adam en Eva onder de vloek van de wet liggen. Gij zult den dood sterven. Achter het leven uitgebeeld door de velden van Efratha. Met het hemelse licht van de zingende engelen rechtsboven. Kudden schapen in het veld. De donkere vlekken de holen of grotten waar de kribben in te vinden waren. De bergen zijn bultige bergen.  Ps. 16: 16 “De berg Basan is een berg Gods; de berg Basan is een bultige berg.”

Het zwaard in Zacharia

Het zwaard wordt ook genoemd in Zacharia 13 : 7 “Zwaard! ontwaak tegen Mijn Herder, en tegen den Man, Die Mijn Metgezel is, spreekt de HEERE der heirscharen; sla dien Herder, en de schapen zullen verstrooid worden; maar Ik zal Mijn hand tot de kleinen wenden.” Het zwaard valt linksboven op Golgotha aan. De punt zal Hem aan het kruis treffen en niet de zondaar.  Jes. 53:  “De straf, die ons den vrede aanbrengt, was op Hem, en door Zijn striemen is ons genezing geworden”

Het zwaard, de bijl volgens Thomas Boston

Wat een genade als de bebloede punt van het zwaard uw hart doorsteekt. Onder het zwaard een man in het wit die een tak van een boom afhakt. Dat beeld  is genomen uit “De viervoudige staat” van Thomas Boston, de twaalf slagen. De tak, de oude mens, wordt met bijlslagen van de oude boom afgeslagen, dat doet pijn. De predikers worden daarvoor gebruikt. De tak moet worden ingeënt  in de Boom des Levens; Christus. Daarom is er onderaan de Boom des Levens een rood plekje te zien waar nog een plaats is voorbereid.

In Psalm 68 wordt in het zevende vers een duif genoemd. Een duif die hoog vliegt en beschenen wordt door het licht van zonnestralen. Die duif werd daardoor zo mooi, een groengele glans was te zien op zijn veren. Het duifje blonk, nog mooier dan de witte sneeuw van de bergen. Zo mooi is het leven met God, als Zijn Licht op ons schijnt.

Deze duif is geschilderd, zoals beschreven in de Bijbel, Psalm 68. De kleuren zijn groengelig, géluwen goud. 

Vers 7
Gelijk een duif, door 't zilverwit,
En 't goud, dat op haar veed'ren zit,
Bij 't licht der zonnestralen
Ver boven and're voog'len pronkt,
Zult gij, door 't Godd'lijk oog belonkt,
Weer met uw schoonheid pralen.
Wanneer Gods onweerstaanb're hand
De vorsten uit het ganse land
Verstrooid had en verdreven,
Ontving zijn erfdeel eed'ler schoon,
Dan sneeuw, hoe wit zij zich vertoon',
Aan Salmon ooit kon geven.

Een duif is kwetsbaar op de grond voor roofdieren. Die vallen vanaf boven makkelijk aan en duiken op hun prooi. Dat beeld wordt in de Psalm 68 vers 14 gebruikt. Rechtsonder op het schilderij is de plaats met bloed nog te zien waar de duif aangevallen werd. Maar door Gods hand werd ze opgetild en nam een hoge vlucht. De zonnestralen beschijnen haar vleugels, zoals Gods kind door God beschenen zal worden.  Dat is zaligheid.

Een leeuw is een machtig dier, de koning van de dieren. Dat straalt hij door zijn houdig en machtig gebrul. Niemand zal het wagen zijn prooi van hem te nemen.

Dit beeld wordt bedoeld in de Bijbeltekst Genesis 49 vers 9. 

"Juda is een leeuwenwelp! gij zijt van den roof opgeklommen, mijn zoon! Hij kromt zich, hij legt zich neder als een leeuw, en als een oude leeuw; wie zal hem doen opstaan?"

Jacob geeft zijn zoon Juda deze zegen. Uit het nageslacht van Juda is Jezus geboren.

Jezus Christus is naar de aarde gekomen om als mens geboren te worden en ook te sterven. Nadat hij is opgestaan uit de dood, Pasen, heeft hij bij Hemelvaart als het ware al Zijn kinderen bij God de Vader gebracht. Die buit zal niemand hem meer ontnemen, ook de duivel niet. De Koning beschermt hen.

Het Bijbelverhaal van Zacheus doet zich voor in Jericho en is beschreven in Lukas 19. Het was heel druk in die oude stad in Israel.

Op een dag komt Jezus door de straten. Hij had ook van hem gehoord en wilde hem graag zien. Om niets te kunnen missen, maar ook niet direct op te vallen, klom hij in de boom.

Maar voor God kan niemand zich verbergen. Jezus wist dat hij in de boom zat en wilde hem bekeren. Daarom riep Hij hem uit de boom. Hij wilde mee naar zijn huis. 

Als je bekeerd wordt door Jezus komt Hij, door middel van de Heilige Geest, in je huis, je hart wonen.

Zacheus kreeg meer van God dan hij had verwacht

Het schilderij beeld een rots onder de grond uit waar het kruis van Christus met een stalen voet in is verankerd. De rots is niet zichtbaar. Deze is afgedekt met een laag drijfzand, dat beeld alles van deze wereld uit. Je kunt er niet op vertrouwen, alleen op de Rots Christus kunnen we vertrouwen.

Het schilderij is een dwarsdoorsnede van de aarde. De rots kan ook gezien worden als Golgotha met de drie kruizen.

Het stormt op aarde en in het leven, dat is uitgebeeld door storm en regen net boven het aardoppervlak. De storm en regen druk het leven hier op aarde uit waar mens en dier lijdt onder de gevolgen van zonde. De zonde wordt bedekt door het bloed van Christus dat van het kruis vloeit en als een lint alles bedekt. Voor God die in de hemel woont zijn de zonden door het bloed van Christus bedekt. 

De geknielde vrouw buigt in geloof voor het kruis en aanbidt Jezus de Zaligmaker.

De stormen blijven komen, ook voor mensen die door God bekeerd zijn en door genade in hem geloven. Maar voor hen ligt er hoop in de kleuren van de regenboog die in de lucht juist bij stormen te zien is. Voor hen zal het straks zaligheid zijn, de poort tot hoog in de hemel.

Bronnen

Johannes 11: 27 “Ja Heere, ik heb geloofd.” 

Het antwoord van Martha tegen de Heere Jezus. Zij is de geknielde vrouw voor het kruis. Haar Zaligmaker hangt aan het kruis voor haar zonden.           

Johannes 1: 43

Zoek het niet in de naam Simon, dat is drijfzand en stelt de oude onbekeerde mens voor. Simon is met zijn oude naam de zoon van Jona, een mens. Cefas wordt zijn nieuwe naam, een mens bekeerd tot God. Dit zien we ook bij Jacob die Israel genoemd wordt.

Mattheus 16 : 18 "En op deze petra zal Ik Mijn gemeenten bouwen"

De kerk wordt gebouwd op de petra gefundeerd op de rots Christus, de naam Cefas of Petrus. De kerk wordt dus niet gebouwd op Petrus, maar op Zijn Meester de Heere Jezus en Petrus mag een apostel zijn.

Dat staat beschreven in Joh. 21: 15-19

Zondag 25, Heidelbergse Catechismus

Verzekeren en verzegelen van het geloof. Daarvoor dienen de sacramenten.

Een vast geloof ingeplant in Christus. Als het geloof gefundeerd is in Christus, als een paal met een stalen voet in een blok beton, dan kan het stormen, maar zal deze niet omwaaien.

Dit kan aan het Heilig Avondmaal wel eens bevestigd worden als de zondaar ziet op drie dingen:

Zonden, Zaligmaker, Zaligheid. Deze drie onderwerpen zijn op het schilderij van onder naar boven uitgebeeld.

Zonden, het drijfzand met alle ongerechtigheden.

Zaligmaker, het bloed dat daar als een lint tussen ligt en alles bedekt.

Zaligheid: De lucht met in het midden heel hoog het zicht op de eeuwige zaligheid.

 

Deze koning van Israel was nog erg jong toen de profeet Jesaja hem kwam vertellen dat hij ernstig ziek was en moest gaan sterven. Na zijn gebed mocht hij nog 15 jaar van de Heere God leven.

, beschreven in Jesaja 38:

 

1. “Geef bevel aan uw huis, want gij zult sterven, en niet leven.”

3. “En Hizkia weende gans zeer.”

5. “Ik heb uw gebed gehoord, Ik heb uw tranen gezien; zie, Ik zal vijftien jaar tot uw dagen toedoen.”

14. “Gelijk een kraan of zwaluw, alzo piepte ik, ik kirde als een duif; mijn ogen verhieven zich omhoog; o HEERE, ik wordt onderdrukt, wees Gij mijn Borg.”
15. ”Ik zal nu al zoetkens voorttreden al mijn jaren, vanwege de bitterheid mijner ziel.”
16. ”Heere, bij deze dingen leeft men, en in dit alles is het leven van mijn geest, want Gij hebt mij gezond gemaakt en mij genezen.”
17. "Want Gij hebt al mijn zonden achter Uw rug geworpen." 

19. ”De levende, de levende, die zal U loven.”

De zondvloed is een bekende gebeurtenis die we kennen uit de Bijbel. Over heel de wereld was een grote watervloed gekomen. Mensen en dieren verdronken. Noach had een ark gebouwd. Vlak voordat de vloed kwam heeft Noach van alle diersoorten een mannetje en vrouwtje in de ark gelaten. Samen met zijn gezin ging hij erin en werd zo gered.

Genesis 7 vers 17 tot 19 "… en de wateren vermeerderden, en hieven de ark op, zodat zij oprees boven de aarde. En de wateren namen de overhand, en vermeerderden zeer op de aarde; en de ark ging op de wateren. En de wateren namen gans zeer de overhand op de aarde, zodat alle hoge bergen, die onder den ganse hemel zijn, bedekt werden.”                         

De zondvloed tekent ons de grote tegenstelling tussen de serene stilte op het water en de totale vernietiging onder het water. De ark drijft daar met acht mensen hoog in de eenzaamheid, als  het ware opgetild. Een zeer lange stilte van 150 dagen. Wat een stilte na deze ontzettende gebeurtenissen. Met de frisse kleuren en de rustige lijnen in het midden is deze stilte uitgedrukt. Stilte na de storm in dit geval. Verstommende stilte na een ramp. De buien van het oordeel drijven weg, maar hangen ook als een sluier van bedreiging over de ark.

Maar er is ook een poort in de wolken zichtbaar. Wie daardoor mag zien, ziet de regenboog van hoop en vertrouwen die de Heere gegeven heeft. Onder in het water is met rood het bloed van de omgekomen mensen uitgebeeld. Tegelijk drukt dat de zonde uit, die onder de waterspiegel bedekt is. De waterspiegel is met het rood van het bloed van Christus afgebeeld. De ark drijft daar op, de enige grond van behoud voor de ziel. Maar ook: de zonden zijn bedekt door het bloed van Christus.  Het water wat het oordeel uitvoert aan de goddelozen is tegelijk het drijvende middel waar de gelovigen door worden gedragen. 

In het woelige water zijn verschillende dingente zien. Je kunt het zien als de opstuwende golven met witte schuimkoppen; zeer onrustig water. Maar tegelijk kan het schilderij ook als een abstracte dwarsdoorsnede van de aarde gezien worden. Onderin het hete magma. Daarboven de bergen met hun witte sneeuwtoppen. En een schil van water om de aarde heen, die doet denken aan de atmosfeer.

Salomo heeft de tempel van Jeruzalem gebouwd. Het heiligdom waar de offerdienst plaatsvond. Rond de tempel was een voorhof waar alleen de Joden mochten komen. In de tempel zelf mochten alleen de priesters komen met het bloed van het geofferde dier. De tempel bestond uit twee ruimten. Het Heilige waar het reukofferaltaal stond. Achter dikke gordijnen was het Heilige der Heilige met de ark. Daar mocht niemand komen. Een keer per jaar alleen de hogepriester om te bidden voor het volk. Zo bid Jezus, Gods Zoon, nu voor Zijn volk in de hemel bij God de Vader.

"Och, mocht ik in die heilige gebouwen" Psalm 27 vers 3                                                                                               

De verzuchting van een heidense vrouw die niet in het voorhof mocht komen. Ook niet in het voorhof der joden. Hoe onmogelijk was het voor haar om iets van de offerdienst te mogen ervaren. Ook de heidense Moorman, beschreven in Handelingen 8, had die ervaring. Hij keerde onverrichter zake terug vanuit Jeruzalem, omdat hij tegen de muur van het voorhof opliep.

 

Zoals een ‘ van verre staande’ kan zien op de heilige verrichtingen en er voor zichzelf geen deel aan heeft.

Maar ook zoals de bruid uit het Hooglied ziek is van liefde en op zoek is naar Jezus, haar Liefste, maar Hem niet vindt. De wachters op de muren en de dochters van Jeruzalem komt ze wel tegen. Ze zijn allemaal druk en dichtbij de dienst des Heeren in de beleving van de bruid, maar zij kunnen haar niet helpen en zelf staat ze erbuiten. Ze heeft niet in de gaten dat ze het bruiloftskleed al draagt. Psalm 84 vertolkt haar hart.

 

De offerdienst uitgebeeld: Het begint met de Israëliet die het lam brengt. Zijn rechterhand op de kop van het dier om zo aan te geven: Mijn schuld rust op hem. De priester wacht hem op om het gereed te maken tot de slacht en het op het gedurig brandofferaltaar te offeren. Andere priesters brengen de restanten van het offerdier weg buiten het leger. De Israëliet staart hem na en ervaart dat het offer buiten de legerplaats gebracht moet worden door zijn schuld, zoals Jezus op Golgotha. Een priester brengt het bloed naar de tempel. De hogepriester kan alleen met dit bloed naderen in het Heilige tot het reukofferaltaar. Alleen door die goede reuk kan ons gebed opstijgen tot God in de hemel. Symbolisch getekend tot boven de tempel uitstijgend. Het gebed van de heidin of bruid op afstand wordt toch gehoord, zoals in de offerdienst, zoals beschreven in Psalm 141 vers 3.

Het volk van Israel was door Jozef en zijn broers in Egypte terecht gekomen. Ze hebben daar lange tijd gewoond. Eerst als vreemdelingen die daar vrij mochten wonen, maar later werden ze onderdrukt als slaven. Toen heeft God ervoor gezorgd dat ze vluchten konden uit dit land. Maar de Farao en zijn leger kwamen achter hen aan. Ze liepen klem bij de Schelfzee. Voor hen het water, aan weerskanten bergen en achter het leger van Farao. Mozes, de leider van het volk, moest zijn staf uitstrekken naar het water. Toen ontstond er een droog pad door de zee. Toen ze aan de overkant waren strekte Mozes opnieuw zijn staf uit. Het water stortte weer in en het leger van Farao verdronk.

Ps. 68 : 11 “U zullen als op Mozes bee, Wanneer het pad loopt door de zee, geen golven overstromen”    

Exodus 14 : 27 Toen strekte Mozes zijn hand uit over de zee; en de zee kwam weder, tegen het naken van den morgenstond, tot haar kracht; en de Egyptenaars vluchtten die tegemoet; en de HEERE stortte de Egyptenaars in het midden der zee.        

Hebreeën 11: 22 “Door het geloof heeft Jozef stervende gemeld van den uitgang der kinderen Israëls, en heeft bevel gegeven van zijn gebeenten.”

Hebreeën 11: 29 “Door het geloof zijn zij de Rode Zee doorgegaan als door het droge; hetwelk de Egyptenaars ook verzoekende, zijn verdronken.”

Jozua 24 : 32 “Zij begroeven ook de beenderen van Jozef, die de kinderen Israëls opgebracht hadden te Sichem…”

De kist van Jozef.  Heeft u er wel eens over nagedacht dat de beenderen van Jozef veertig jaar lang door de Israëlieten meegedragen zijn door de woestijn. Al die tijd, meegedragen. Als een toonbeeld.

Dus het was niet zomaar een opdracht. Ze hebben er veertig jaar aan gedacht. En ze hebben de beenderen ook daadwerkelijk begraven, zo lezen we in Jozua 24.

Jozef was een type van Christus. We weten hoe vaak de Israëlieten getwijfeld hebben. Bang zijn geweest. Was dat nodig? Misschien kunnen we ze wel begrijpen en wij hadden waarschijnlijk niet anders gedaan.

Maar, ze konden toch weten dat het goed zou komen. Ze zouden in Kanaän komen. Hoe konden ze dat weten? Als ze gezien hadden op het vaste geloof van Jozef. Zijn beenderen zouden begraven worden in Kanaän. Dus dan zouden zij er ook komen. Met name bij de Rode Zee was het zo benauwd. Maar ook daar hadden ze die beenderen bij zich.

Daarom dit moment afgebeeld. Eigenlijk precies van de andere kant waarvan we het misschien vaak in ons hoofd hebben. Hier komen ze veilig aan land. In de verte komt Farao en z’n leger het pad door de zee al ingestormd. Het volk van Israël komt er net uit. Vooraan de mannen die de kist van Jozef dragen. Daarachter de priesters en de levieten die alles dragen. Daarachter in het midden de grote schare. Links de kudde schapen, rechts de runderen.  Mozes staat links op een steen toe te kijken.